رابطه سبک های مدیریت کلاس با انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان

زمینه و هدف: انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر می تواند تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله سبک های مدیریت کلاس قرار گیرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی رابطه سبک های مدیریت کلاس با انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان بود. روش کار: پژوهش حاضر، توصیفی- همبستگی از نوع رگرسیون بود. از بین تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان، تعداد 323 نفر در مهر سال 1394 از طریق پرسش نامه های سبک های مدیریت کلاس martin و baldwin، آمادگی یادگیری خودراهبر fisher و انگیزه پیشرفت hermans مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه هم زمان در نرم افزار آماری spss تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سبک های مدیریت کلاس شامل سبک های غیر مداخله ای (517/0 ± 73/2)، تعاملی (527/0 ± 77/2)، مداخله ای (435/0 ± 86/2)، انگیزش پیشرفت (406/ 0± 74/2) و یادگیری خودراهبر (311/0 ± 28/3) بود. مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت غیر مداخله ای با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود راهبر به ترتیب 077/0 و 035/0 محاسبه گردید (050/0 > p). مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت تعاملی با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود راهبر به ترتیب 644/0 و 591/0 به دست آمد (010/0 < p). مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت مداخله ای با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود راهبر به ترتیب 436/0- و 408/0- محاسبه شد (010/0 < p). بر اساس نتایج رگرسیون، سبک های مدیریت کلاس تعاملی و مداخله ای 4/56 درصد از واریانس انگیزش پیشرفت و 48 درصد از واریانس یادگیری خودراهبر را تبیین نمودند (010/0 < p). نتیجه گیری: انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان با کاربرد سبک مدیریت کلاس تعاملی افزایش و با کاربرد سبک مداخله ای کاهش می یابد.